Isang pagbabalik tanaw

Isang araw, habang nagka-klase sa isang unibersidad sa diliman

may isang mag-aaral ang sumasagot sa tanong ng kanyang propesor

ang kasagutan ng estudyante ay nagwakas sa: "sir, i have read the assigned cases but i cant remember the names of the cases or which case...sir"

lumipas ang isang segundo, marahil mas maikli pa, nagtawag ng ibang mag-aaral ang propesor, at ang mag-aaral na ito ay tinamaan ng lintik

tanong ng propesor: "do you agree?"

estong: (nagulantang at litong-lito na marinig ang pangalan), "sir, i agree"

propesor: (napansin marahil na hindi handa ang mag-aaral), "you're agreeing with..."

estong: (sinusubukan na alalahanin kung anong nangyari sa nakaraang limang minuto at kung ano ang nangyayari sa paligid), "sir, i agree that she doesnt remember the name of the case...sir"

propesor: (napikon sa sagot ngunit sinubukan na magtimpi sa ubod ng bobo na mag-aaral), "do you think im stupid enough to ask that question?"

estong: (lalong gumulo ang utak at unti-unting namalayan ang ibig sabihin ng kanyang nakaraang mga sagot), "sir..um..i thought you were checking whether i was listening or not"

propesor: (patuloy na nagtitimpi) "why would i do that? why would i care whether you're listening or not"

estong: "umm.."

propesor: "i saw you last semester, waiting for your turn on your oral examination, you were wearing a hat..."

estong: "well, umm..."

propesor: "...or a cap. you were wearing a cap. would you like to wear your "thinking" cap on? would that make a difference?"

estong: "no sir"

propesor: pinagpatuloy na ang diskusyon, napansin na sayang lang ang oras na kausapin pa ang mag-aaral.

Ang aral sa nangyari: ewan. di ko naman maintindihan kung bakit nangyari yun. may mga araw lang talaga na kahit anong mangyari, sa-sablay at sa-sablay pa din. parang yung awitin ng sugarfree, hari ng sablay, di makasabay sa hangin ng buhay. kaya pasensya na lang, mabiling lang talaga mataranta.

Sunog mga kapatid! Halabira!

"Hindi dahil sa hindi ako napapaso ay ibig sabihin hindi ako nasusunog. Tao pa din ako, kahit ako tinatablan." - 3stan 3svalles

Ewan ko sa inyo. Bakit ako? Meron naman siguro diyang iba na kaya siya. Ayokong maging "sacrificial lamb", di ako papayag sa "suicide mission" na yan hangga't may ibang paraan. Alam ko kung sino sya, alam ko ang magagawa nya at alam ko din ang magagawa ko. Sa ngayon, tingin ko di pa oras para kumilos. Mahirap sumingit at makialam kahit may plano dahil minsan mas malakas ang hatak ng tadhana at swerte. Kahit gaano ka kahanda, pag di pa oras, walang mangyayari at kung meron man, malamang hindi ayon sa binabalak. Mahirap, maraming bagay na nakataya. Kaya kong makipaglaro sa apoy kasi alam ko kung hanggang saan ko kaya lumapit, alam ko kung kailan ako mapapaso. Ibang bagay ang masunog. Pag nagsimula ka na masunog sa apoy, pwede kang lamunin nito ng buo o paunti-unti. Paunti-unti man o buo, parehong masakit. Mahirap nang bumangon, minsan baka nga hindi ka na makabangon pa. Tama lang matakot sa apoy, pero ibang tanong na ang pagkontrol sa apoy, lalo na yung tipo na nagliliyab.

Sa ngayon, napapaisip ako, hanggang saan nga ba ang kaya ko? Kaya ko na bang kumain ng apoy? Baka ako pa ang kainin nito, mahirap na, minsan nakakalimot ako mag-ingat. Iniisip ko, marunong din bang masaktan ang apoy? Kung nabuhusan ba ito ng tubig, pareho kaya ang sakit na nararamdaman nito kapag ito ay nakakapaso ng iba? Saka, di naman ako tubig, isa din akong apoy, di nga lang kasing init, di lang nagliliyab tulad niya. Hindi ko sinusunog ang nasa paligid ko, at hindi ko din sila pinapaso, kasi hindi ko sila binibigyan ng pagkakataon makalapit. Kahit kaunting init, di nila mararamdaman, dahil may bakod ako na nakapaligid para siguradong tama lang ang layo nila, sapat para di nila malaman ang tinatagong anyo at pagkatao. Hindi naman talaga sikreto pero hindi din para sa kaalaman ng lahat ng tao. Pero kung apoy din ako, di ba ibig sabihin nun ay hindi ako masusunog? Di ko alam, di ko pa nasubukan makipag tagisan ng init sa isa pang apoy. Ang tingin ko, magiging isa ang dalawa, at pag nangyari yun, ang isa ang lalamon sa isa. Isang apoy lang ang maiiwan na nagbabaga, mawawala na ang pagkatao ng isa. Malamang ayoko na ako ang malamon. At ayaw ko din syang mawala. Ewan, mahirap. Kaya siguro mas tingin ko dapat lang magkaroon ng distansya.

Sa ngayon, may naisip akong paraan para makampante ang iba. Kung ano man iyon, sa akin na lang iyon. Malalaman na lang pag kinailangan ng isagawa. Hindi nila kailangan mangamba, pwede nilang kalimutan ang takot sa ngayon. Ako ay magbabantay na lang, siguraduhing wala syang masunog. Hindi ko sya susubukan gawing maamo, di bagay sa kanya. Sa ngayon, tatalasan ko na lang ang aking pakiramdam, bubuksan ang aking mga mata, upang makasigurado na wala syang magawang masama o anumang bagay na makakasira sa kanya.

Is.Aw. ver 1.0

gising...syet ang lamig...bangon...labas ng kwarto...lakad ng kaunti, paikot-ikot...timpla ng mainit na milo...lakad pa ulit...nahilo at sinuka ang ininom...upo sandali...syet ang lamig...sipilyo, ligo, bihis...lakad papuntang east avenue, sa may bandang SSS upang mag-abang ng UP Campus na jeep...sakay, baba sa Malcolm...sarado pa ang room, tae talaga...basa ng mga kaso...syet, pagod na ako...pasok sa room, upo, basa ulit ng kaso, lintik na buhay to...pasok si mellow, nag-attendance, "last one please"...."gentleman", "sir!"..."in connally...ummm"..."i thought you were prepared", "im prepared for the equal protection part sir", "then you shouldn't have raised your hand, this is not the time to volunteer then, i'll call you again, next a lady"...sabi ko sa sarili ko "Estong, sa susunod wag ka mag-auto pilot, tingan mo, narinig mo lang yung salitang gentleman nag-sir ka agad, napilitan ka tuloy mag taas ng kamay, di mo man lang inisip kung nasaan na yung diskusyon. But then again, ikaw yung nakakarating ng Cubao ng di iniisip na pupunta ka ng Cubao. You contradict Father David's statement that one always thinks before he acts. labo mo talaga, you act before you think"...bad trip, idaan na lang sa tawa...pasensya na, magulo utak ko ngayon, mas magulo sa karaniwang kaguluhan...syet ang lamig...inaantok na ko, alas tres na ko natulog, tagal naman ng lunch break...natapos ang klase, lumabas ng room, bumaba sa cafeteria, kumain ng porkchop...bumalik sa klase at pinikit ang mata, pagod na ko, gusto ko matulog...upo, natulala ng sandali, may inisip...pasok si doro, klase ulit, kainis...syet ang lamig...labas ng room para magpa-init...pasok ulit, nakinig, lumipad ang utak, bumalik ang utak para makinig, in effect, walang acts of lasciviousness, lipad ulit ang utak, nakinig, natawa, ang klase ay natapos na...sa wakas, uwi na naman...tae, umuulan, basta, uwi na ko...syet ang lamig...sakay ng pantranco na jeep, baba ng philcoa, nabasa kahit may payong....sakay ulit ng jeep, baba sa kalayaan, sakay ng tricycle, baba sa tapat ng gray na gate...pasok sa bahay, bihis, tulog...gising...syet ang lamig pa din...kain ng hapunan, hugas ng pinggan, pasok ulit sa kwarto...tumunganga at tumulala...nagbasa ng kaunting kaso, nabwisit, gumawa ng digest...nagcheck ng email, ginawa ito...wakas.

Unang Hirit

Aba, tingan mo nga naman, nag-ba-blog na ako!
Ngayon pa na marami akong kailangang gawin.
Ang ingay kasi ng aming kapitbahay, ngayong gabi, disco house at videoke.
Kaya't sorry na lang, kung wala sa aking sarili.
Pero di kita mahal, kasi di naman kita kilala.
Labo.
Pero maingay nga talaga ang aming kapitbahay ngayon, kaya gumawa ako ng blog
Para aking maalala ang gabing sila ay nag ingay at di ako makatulog!
Yun lang ba ang aking sasabihin? Yun na ba ang pinakadahilan ng lahat ng ito?
Maglalabas lang ba ako ng hinaing dahil sa kanilang kaingayan at sa perwisyong kanilang hatid?
Sa kanilang pagbulabog sa akin at ako ay kanilang pinigilang malasap ang isang masarap at malamig na gabi?
Madama ang natatanging lambot ng aking kama at unan na aking inaasam-asam pagkatapos ng nakakapagod na araw?
Marahil ang ingay nila ang nagtulak sa kin gawin ito, ngunit hindi ang perwisyo nila ang pinakadahilan ng lahat ng ito
Ano nga ba ang dahilan?
Upang maglabas ng saloobin? Magkwento? Magbahagi ng nilalaman ng aking isipan?
Aba ewan ko, yan ang sagot ko. Sabi nga ng isa sa aking mga law professors "I don't know, why don't you tell me?"
Ganda nya talaga...kaya lang bwisit sya. Pero ok lang, nakabuti din siguro sa kin ang ginawa nya, ang pagbaon sa kin ng buhay.
Ngayon di na ko takot mabaon, at natuto na ko bumangon, at natuto na din ako mag-ingat.
Haay, ang buhay nga naman.
May sarap na di mo maintindihan at may sakit na kailan man ay di ka lulubayan.
Kahit anong pilit timplahin ng mabuti ang lungkot at ligaya, laging sosobra at lagi din na magkukulang.
Ibig sabihin ba ay mas nakatuon sa paghalo at hindi sa hinahalo?
Kulit naman o, di ko nga alam!
Wag mo nang itanong sa akin. Di ko din naman sasabihin. kaya't huwag mo na.
Ang labo talaga. Ah basta. Nakakainis kasi ang ingay pa din ng kapitbahay ko.