bwisit

kung meron lang akong baril, pinasabog ko na ang ulo ng tangnang asong yan

isang biyernes ng umaga

isang biyernes ng umaga, ako ay napasakay sa isang jeep na puno ng koreano at nagkataon na katabi ko ang isa. at ako ay kanyang kinausap at ito ang sabi sa akin"

hi. may i know your name?

syempre sagot naman ako. una, puyat ako at pangawala, ang aga-aga kaya di ako ganun ka-alerto.

can i have your email and cellphone number?

hala, sige, binigay naman. wala naman sigurong masama na mangyayari kung ibigay ko yun. sa katunayan wala ngang nangyari. di ko na narinig ulit kung ano nangyari sa mga koreanong to.

you can have my pen, as a souvenir.

salamat ha. wala nga tinta eh. kailangan ko pa gamitin sarili kong ballpen. sinoli ko kasi wala ngang tinta tapos ibibigay mo sa akin as souvenir. wow.

do you know jesus christ?

bang. alam ko na kung san pupunta to lahat. ha! kung alam lang nila, di sila magtatangka kausapin ako. napansin din siguro nila ang marka ng demonyo.

isang gabi habang ako ay pauwi

manong tsuper: "tinutukan ako ng baril"

misis ni manong tsuper: "ha! napa-away na naman ba yung barker nyo sa may esem? sabi ko naman sayo na wag ka na makikisawsaw sa awayan ng mga yun"

manong tsuper: "hindi. walang kinalaman yung barker sa nangyari kanina. ewan. minalas lang siguro ako at nakasabay ko sa daan yung mga tarantadong iyon"

misis: "ha? eh sino...ano ba nangyari?"

manong: "pabalik na kami sa UP nun eh. nasa may bandang veterans na kami nang may sasakyan sa likod na gusto sumingit. busina nga ng busina. eh di ko pinasingit kasi mukhang di naman emergency. tapos nung nakaliko na ko sa agham, hinarang ako ng isa pang sasakyan. kasamahan pala nung sasakyan sa likod na gusto sumingit. tapos yun, pumwesto sa gilid yung sasakyan na di ko pinasingit. binaba yung bintana at yun, tinutukan ako ng baril."

misis: "buti ganun lang at wala nang mas masama pang nangyari"

manong: "yun nga din naisip ko. buti ganun lang. pero naisip ko, kayang-kaya ako tuluyan ng mga yun. isang kalabit lang tapos sabay takas na. sobrang delikado na nga talaga ng panahon natin ngayon. at baka mga may kapangyarihan pa yung mga ulol na yun kaya di sila makukulong kahit mahuli sila. kaya kahit natutukan ako, kung tutuusin, swerte pa din talaga at hanggang dun lang."

BWISIT!!!

ANG INIT!!!!

hoy kalbo!

si estong ay kalbo na. bakit? dahil natakot na maging pangatlong biktima. pano ba nagsimula ang lahat? ganito kasi yun...

mahaba ang buhok, natatakpan mga mata. di pa naman abot balikat ngunit lampas na sa mga tenga. pumasok sa klase, napansin ng propesor. may nag-re-recite. sabi sa estudyante,

"Ms. M, if you can answer my question correctly, then Mr. Estong will cut his hair".

Tumingin, ang propesor sa estudyanteng may mahaba at magulong buhok, at nagtanong

"Do you agree? If Ms. M answers the question correctly, you will have your hair cut?"

Tango si Estong. ano pa ba masasabi, kung umiling baka lumaki lang ang isyu.

Sagot ng propesor, "No, you let it grow, its your personality".

Lumipas ang ilang minuto, di nasagot ni Ms. M ang tanong. Ayos, ligtas ako sa barbero.

Nagkwento ang propesor, may isang beses daw sa interbyu, pumasok ang aplikante, hanggang balikat ang buhok. Sabi nya, di nya iinterbyuhin hanggat di nagpapagupit. ayun, bumalik nung hapon, maikli na ang buhok.

Matapos ang ilang araw, napansin ulit ng propesor ang buhok, tinawag para mag-recite. Ngunit bago sumagot, hiniritan ulit, "Mr. Estong, someone's calling you, do you know who? the barbershop! You're hair is so long its covering your eyes. You know, the faculty has applauded me. why? i was able to make my students cut their hairs. you dont want to become the third victim dont you? i dont know, maybe its my power of suggestion. anyway, going back to the lesson, answer the question..."

mula noon, binibiro na ng mga kaklase na pumunta sa barbero. hirit ni estong, kailangan ba? di naman galit ang propesor, nagkukwento lang. humihirit lang. seryoso ba? sabi ng mga kaklase, baka. minsan, dinadaan kasi sa biro. pero ano ba pwede nya magawa dahil sa buhok na mahaba? wala naman siguro, pero mahirap na magkaroon ng masamang impresyon sa propesor. may punto naman sya, kung titimbangin, "right to a messy hair vs. decent hair", sino ang pipili sa nauna?

sige, pagupit na nga. sayang ang buhok na pinahaba. ayaw man pumunta sa barberya at umupo sa harap ng salamin ng nakatunganga, ano pa magagawa. sige manong, gupitan nyo ko, kalbo ah.

pagbalik sa klase, anak ng tipaklong, hirit ng mga kaklase, "aba, aba, nangangamoy recitation to ah, mukhang magrerecite ng matagal". ano ba naman, nagpagupit na nga, pag-iinitan pa din? sa bagay, wala naman sa buhok yun. kahit noon, lagi na nahihiritan. at yun, natawag nga, pero di para mag-recite, para lang mag-react, sabi ng propesor "Mr. Estong, are you making a statement? did your mother ask you to cut your hair. well, ladies and gentlemen, take a look, here's a new mr. Estong". at pinaupo na pagkatapos. haay salamat.

problema na lang, dahil kalbo na, makikita na di bilog ang ulo, di pantay ang hitsura sa kanan at kaliwa. masasanay din ang mga tao.

ewan ko ba

haay, estong ang tanga mo talaga. yan na lang lagi ang sabi nila. bakit? lagi ko na lang kasi pinapalampas ang mga bagay na dapat ay di ko na pinakakawalan. nasa harap ko na daw, ang gagawin ko lang ay abutin, at akin na akin na. pero yun nga ang problema. minsan sobrang gusto mo ang isang bagay, parang nabubulag ka na. kaya minsan nagdududa kung ano ba dapat ang gawin. minsan naman, aabutin mo na nga lang, napapaisip pa, oras na ba? gusto ko ba talaga?

kaya ako nagmumukhang engot. kasi nag-iisip ako. nagdadalawang isip ako, gusto ko makasiguro. kahit alam ko na nasa harap ko na ang matagal ko na hinahanap, nakukuha ko pang itanong kung ito ba talaga ang gusto ko mangyari. ayun na eh, ano pa hinihintay ko? totoo bang ito ang gusto ko? kasi ayoko magsisi pagkatapos. pero pano kung yun na nga yun at pinakawalan ko pa, di ba magsisisi din ako? ewan. takot lang ba ako? may tinatakasan? ewan.

sa tuwing ginagawa ko yun, tuwing pinapalampas ko ang pagkakataon, lagi namang tama ang desisyon. nalalaman ko paglipas ng panahon, na kung kinuha ko noon ang pagkakataon, hindi din magtatagal at malalagay ako sa sitwasyong walang pinagkaiba sa sitwasyon ko ngayon. pero kahit ganun kahit papaano naging masaya ako kung di ko pinalampas. tama, pero naging mas miserable din. tipong mas matinding saya at lungkot ang dulot ng pagkakataong yun. kaya kahit papaano, sa pananaw ko, pantay lang. walang dapat pagsisisihan. ganun nga ba? o sinasabi ko lang yun para wag sumama ang loob ko? di ko alam.

ikaw pa rin pala yun

Sa wakas! nakuha ko na din ang kantang matagal ko nang hinahanap!

sobrang gusto ko tong kantang to nung grade school pa ko. haay. grade school. lintik talaga o, naalala ko nung grade school bawat taon lagi akong may bagong crush, parang annual thing ba.

di ko alam kung bakit ko nagustuhan to, basta naalala ko, kinakanta ko lagi to sa utak ko nun. pupunta sa canteen, nag-aabang ng school bus, etc. tapos may japanese version pa. parang astig pa sa kin yun. pero syempre ang baduy kung titingnan mo ngayon. eh ano ngayon. aba, magagawa ko, kahit papaano, natuwa ako sa kantang ito.

Ikaw Pa Rin
by Ted Ito

Nang mawalay ka sa aking puso
Kung bakit hanap-hanap ka pa
Ang yong mukha'y laging
Lagi na lamang sa isipan ko

Bakit di magawa nitong damdamin
Ang paglimot sa mga nagdaan
Sadya nga bang ganyan
Pag nagmahal ay di matatakasan

Chorus:

Nais ko'y makapiling kang muli
Nais kong mayakap kahit na sandali
Kung pangarap ma'y tatanggapin ko
Ikaw pa ring ang iniibig ko

Perwisyong Trapik!

Trapik na buhol buhol! Oras mo'y magagahol! Yun ba lyrics nung kantang nauso nung dekada nubenta? tama ba nubenta? ah basta...

kahapon, pauwi galing sa unibersidad sa diliman, mga bandang tanghaling tapat, naipit na naman sa trapik sa tapat ng Quezon City Hall. Mula nung sinimulan yung konstruksyon sa tapat ng city hall, lagi nang usad pagong ang takbo ng mga sasakyan. hanggang kailan ba naman yan!

at pagdating naman sa Kalayaan Avenue, anak ng tinapa, trapik na naman! may pulis na nga na nagsisilbing trapik enporser, buhol buhol pa din! may traysikel pang sumisingit sa gitna!

malas naman yung sasakyan na mukhang may sakay na kailangang dalhin sa ospital. busina sya ng busina, kumukutikutitap pa ang mga hazard lights. ngunit kahit ganoon, di pa din sya pinapasingit ng mga sasakyan. hinarangan pa ng traysikel. at nung nakalusot na sya, akala diretso na ospital ng walang problema. anak ng tinapa, obstacle course pala ang nadaanan. kasi trapik din pala pagdating sa may bandang Mcdo at Sulo Hotel. Tanaw mo na ang Heart Center, kaya lang, sangkatutak na busina muna bago ka makalagpas sa mga sasakyang walang pakialam kung may sakay kang nag-aagaw buhay. hay naku ewan. nakita ko din pala ang isang Akbayan representative sa may harap ng Alex Grill III, hawak ang kanyang cellphone, baka kinokontak ang sasakyang susundo sa kanya. ewan ko lang kung napansin nya yung sasakyan na nagmamadali makarating sa ospital.

at pano ko nakita ang lahat ng iyon? naglakad ako! mas mabilis pa maglakad kaysa sumakay sa sasakyan na naipit sa trapik.

Tinamaan ng Lintik

Anak ng Tinapa!!!

Sino ba nagsabi ng "lightning strikes twice"?

Natawag ng dalawang beses sa dalwang klase sa isang araw. Lintik naman o. Di pa nga sigurado kung natawag talaga sa una, dahil ta-tanga-tanga na naman. Tumingin lang sa direksyon kung saan nakaupo, naisip na agad na tatawagin. Hala, sige tayo. May sagot ba na masasabi? Wala naman. Buti kahit papaano, may nasabi na di maituturing na walang bahid ng talino. Kahit papaano, ang sagot ay may kahulugan. Di nga lang nasapul ang inaasinta.

Tulog sa kalagitnaan ng dalawang klase, aral ng kaunti.

Ayun, natawag ulit, hirit pa, nakita din kita! Anak ng tipaklong naman o, kampante na ligtas na, parang may suot na agimat para di tablan ng bala. Buti na lang, buti na lang, may kampana ang eskwela. At sa pagtunog na ito ang katanungan na maituturing na musika sa tenga..."will you continue next meeting?" Aba, syempre.

At tulad ng aking laging sinasabi at pinapaniwalaan nung hayskul:
vivir esta noche, para morir mañana