got here sooner than expected

    "I always had one foot out the door, and that prevented me from doing a lot of things, like thinking about my future and... I guess it made more sense to commit to nothing, keep my options open. And that's suicide. By tiny, tiny increments....I'm tired of the fantasy, because it doesn't really exist. And there are never really any surprises, and it never really...delivers. And I'm tired of it. And I'm tired of everything else for that matter. But I don't ever seem to get tired of you, so... - Rob Gordon

HIMYM S07E01

i know it didnt work out the first time, and i know it doesnt make any sense, but i cant shake this feeling we belong together. is there any part of you that wants to try again? - robin scherbatsky

Until tonight do us part

It's all a game of this or that, now versus then better off against worse for wear. And you’re someone who knows someone who knows someone I once knew. And I just want to be a part of this

xxx

My words are my faith to hell with our good name. A remix of your guts-your insides X-rayed. And one day we'll get nostalgic for disaster. We're a bull, your ears are just a china shop.

I love you in the same way, there's a chapel in a hospital. One foot in your bedroom and one foot out the door. Sometimes we take chances, sometimes we take pills. I could write it better than you ever felt it.

xxx

I thought I loved you. It was just how you looked in the light.

- Hum Hallelujah (FOB)

laman ng panaginip

no matter how much i try to forget that it happened, it will never not have happened...we'll always be... - Robin Scherbatsky.

unfinished...most of the time its just too difficult, too expensive, too scary...its only when youve stopped that you realize its hard to start again. so you force yourself not to want it. but its always there. and until you finish it, it will always be... - Ted Mosby

may ilang bagay sa buhay ang akala mo tapos na pero di pa pala. pilit kinukumbinsi ang sarili na wala nang kailangan pang gawin. ngunit minsan, may tamang paraan para tapusin ang ilang mga bagay. at hangga't hindi tinatapos sa wastong paraan, mananatili itong bukas at mananatiling laman ng isipan at kalooban. isang kasinungalingan sa sarili ang basta pagtalikod at pag-iwas ng di hinaharap ng mabuti ang mapait na katotohanan.

fall out boy estong

nag-ahit dahil nagbabakasakali na masilayan ang "anak ni aling nena" pag punta sa tindahan. kaya lang tinamad lumabas ng bahay dahil nawalan ng gana. ano naman ang silbi ang makita ang "anak ni aling nena" kung hanggang dun lang? patingin-tingin, pabili-bili, di naman makadiskarte. kung may magawa man, mauuwi din sa pagpapaliwanag na "busy ako eh. next time na lang" dahil bukod sa busy nga naman talaga, nagsawa na naman ulit. o kaya walang pera dahil walang trabaho sa ngayon. haay. nauwi na lang sa pagmumuni muni at pagkanta ng lyrics na "o baby you're a classic, like a little black dress. youre a faded moon stuck on a little hot mess" na sinundan ng "and all i can think of is the way im the one who charmed the one who gave up on you." haaay. ganyan talaga ang buhay. 

Haay. Journey's End. Bow

Edward Elric: [before boarding the train] Winry...

Winry Rockbell: What is it? Give it to me straight. 

Edward Elric: It's Equivalent Exchange!

Winry Rockbell: Huh?

Edward Elric: I'll give you half of my life, so give me half of yours!

Winry Rockbell: (Sigh with facepalm) Geez, why are Alchemists like this? Saying stuff like "Law of Equivalent Exchange...How stupid can you get!?

Edward Elric: What did you say?!

Winry Rockbell: You're an idiot. You want half? I'll give you all of it. [Awkward moment] A-actually, not all of it. Well, 90 percent...actually maybe 80 percent...not 70 percent...how about 85 percent? That's right, i can give you that much

Edward Elric: [Laughs]

Winry Rockbell: What?! Ed!

Edward Elric: Youre incredible, as i thought. You overturned the Law of Equivalent Exchange like it was nothing.

Winry Rockbell: Whats that supposed to mean? Are you making fun of me?

Edward Elric: I'm not. I feel much better now. Thank you. I'll be back

Winry Rockbell: Yup. Take care

[Edward Elric leaves on a train]

Stranger: Oh my, Edward's also gone on a journey? They should stay put a little more.

Winry Rockbell: This is what's best for them. Guys that stay put are boring anyway.

umiling na lang

nag-ring ang cellphone, ringtone ko ay "shake yer head". imbis na kantahin na "i saw it coming around", pinalitan nya ang lyrics at kinanta "i keep on falling in love". at tinuloy ang kanta..."and so i juuussst, yeah, shook my head and walked away". 

What does the last text message in your inbox say?

"uy wag ka munang mag-good night dyan. nagpaload na po ako para makatext ka, para di ka na magtampo"

haay. ang arte ko kasi. pero aaminin ko, na-touch ako dun ah. kahit maghahating gabi na, nagpaload pa. ang problema ay...pakiramdam ko bola pa din eh. naiintindihan ko na kung bakit may mga babae na mahirap kumbinsihin na nagsasabi ako ng totoo pag may sinasabi ako na gusto ko seryosohin sana.

may lamat na ang pader

"talaga? namimiss mo ko? sinasabi mo lang yata yan eh?"

"namimiss kita lagi. pramis"

"namimiss mo na halik ko noh?"

bakit ganun? balik sa dating gawi pero parang nagbago na. ngayon, tinatablan na ko. nagsisimula na ko malito kung bola lang ba o seryoso na. kailangan ko nang lumayo at itigil na itong kalokohan na ito habang kaya ko pa.

ay bitin!

"uuuuy, nami-miss nya na ko. ayaw pa umamin" 

mukhang tinatablan na ako ng mga pambobola ah. syet. humina na talaga ang depensa ko sa mga ganito. di na ganun kadali na hayaan na wala lang. mukhang nakakarma na ko. haaay. medyo maaga pa para lumayo at biglang maglaho na parang bula pero kailangan na. bakit kasi ngayon lang kung kailan di na talaga pwede.

makapagpagawa nga ng tshirt

pwede bang tawagin na lang kitang mcdo? masyado naman kasing obvious pag sinabi kong love ko to.


bulag: ikaw
tanga: ako
sayang: tayo

haaay. mapapagalitan na naman ako

ang tangkad mo kasi

aba, kasalanan ko pa. mahirap kaya yumuko.

tampururot

"ay, nagtampo ang bata"

haay. likas lang talaga ako matampuhin. kahit maliit na bagay, pwedeng pagmulan ng tampo. sobrang matampuhin na minsan sinusubukan pigilan mangyari ang mga bagay na pwede pag-ugatan nito. para lang wag magtampo. bakit kamo di ako nagtetext tanong nya. sabi ko kasi pag di ka nagreply, magtatampo ako agad. kahit papaano di ka matampuhin kaya ikaw na lang ang di makakatanggap ng text kaysa ako ang di makatanggap. haay. matampuhing bata.

kausapin ang sarili para malaman ang sagot sa tanong mo - bertong badtrip

estong: pagkatapos ng tatlong buwan, ako'y sawa na naman. ngayo'y naghahanap ng bago at naiiba. ganito na lang ba lagi? pipilitin na makuntento sa hindi seryoso? at pag sawa na, bigla na lang hihinto at di na magpaparamdam?

ito ang sagot sa aking tanong:

aking sarili: nung nakaraang taon, ang sitwasyon natin ay di naiiba sa ngayon. umaangal ka ba? hindi. kuntento ka naman noon. nung nalaman mo na may gusto ka sa kanya, sabi mo tingin mo mas maganda kung magkaroon naman ng pagseseryoso sa ganitong klaseng relasyon. kinulit mo kami na pagbigyan ka. tutol ako dahil alam ko kung saan babagsak ang lahat. pero ikaw umasa na mali ako at tama ka. sabi ko sayo bahala ka pero pag tama ako, mananahimik ka na at ibabalik natin sa dating plano, sa dating buhay na tingin ko ay akma sa atin. pumayag ka. ito ang kasunduan natin. pinagbigyan ka at hinayaan kang magkagusto sa kanya. aaminin ko na naging masaya din ako pero sa huli, anong nangyari? mali ka, tama ako. nasaktan tayo. at ngayon naibalik ko na sa dati ang buhay natin, aangal ka na gusto mo sya balikan? ang usapan ay mananahimik ka na. wala sa kasunduan natin ang magkaroon ng pangalawang pagkakataon. tanggapin mo na lang na ito ang nararapat sa atin. hinding hindi mangyayari ang gusto mo. alam mo na gagawin ko ang lahat para pigilan ka. kahit gaano mo sya kagusto, hindi na kita hahayaan na idamay pa kami. di na kami maniniwala kailanman sa seryosong relasyon. tama ako at mali ka. bukod pa dun, nag-iisa ka na at walang nang maniniwala sa gusto mo mangyari estong. pasensya ka na, ikaw na puso ang pinaiiral sa isang pagkatao na utak lamang ang nasusunod.  kaya huwag ka nang manggulo at magtanong. ang pagiging tunay na masaya ay di para sa lahat. makuntento ka sa kapiranggot na aliw na natatamo mo. 

hayaan mo, lilipas ang ilang buwan o kaya taon, mawawala ka at sa wakas di mo na mararamdaman ang nararamdaman mo ngayon. dahil napag-isip-isip ko, nabuo ka dahil sa kanya. nabuo ka nung kayo ay naglakad galing sa area. nabuo ka ng nagkaroon ng pakiramdam ang pagkataong iyong ginagalawan. at ngayon na wala ka nang pag-asa sa kanya, ano pa ang silbi mo? tingin ko oras na para mawala ka na din tulad nya. si banjo na ang magtutuloy ng ginagawa mo. kahit papaano, natutuwa sya sa ganitong buhay. di tulad mo na naghahangad pa ng mas masaya at mas magandang uri ng relasyon.

estong: haay. sige na. tutupad na sa usapan at maghihintay na mawala at mapalitan. hindi talaga para sa akin ang ganitong buhay

hala sige banat

tahimik na nagtatrabaho ng biglang tumunog ang cellphone. may tumatawag. di kilala ang numero. sinagot para malaman at tinanong, "sino to?" nagpakilala ang tumatawag at humirit, "miss na kita, di mo ba ko nami-miss? bakit di mo ko tinetext?"

anak ng. sige lang, hirit ka lang ng ganyan. kahit araw-arawin pa ang pambobola, di na ko tatablan. di man ako kasing manhid noon, natuto na ko. ayoko na. di na ko matitinag, di na magbabago isip ko.
 

nakakahilo ang mapaikot

"siguro magaling ka sumayaw"

"ikaw lang talaga ang niyaya ko, wala nang iba. pramis"

"gusto mo ihatid kita?"

hay naku. bilog na ang mundo, di mo na kailangan bilugin pa ang utak ko. kung ako nga di nambobola, bakit naman ako tatablan ng pambobola ng iba? pasensya na pero huli ka na. wala na akong tiwala kahit kanino at ayoko na talaga.

pampagising

haay, kahit sa panaginip, di matakasan...

pagkatapos kong pilit takpan ka ng ibang tao na mas gusto kong makausap sa panaginip, nagawa pa ding lumapit at kausapin ako...

yokonakitamakita: tell me now.

estong: huh? sorry, wala ako naiintindihan (sabay tingin sa dyaryo na pilit binabasa)

yokonakitamakita: tell me now how you feel. one day opportunity lang ito.

estong: di naman nagbago eh.

at ako'y biglang gumising. walang saysay ipagpatuloy ang panaginip. may trabaho pa kong kailangan asikasuhin. masasayang lang ang mga minuto kung itutuloy ko pa ang pagtulog.

yokonakitangmakita

"iniiwasan kong isipin ka
iniiwasan kong makita ka
iniiwasan kong tawagan ka
iniiwasan kong habulin ka

ano kaya ang iisipin mo
kung one day bigla lang nagtagpo tayo
alam kong dati ka nang masaya
ngunit ang problema ay ako di pa."


ang labo. pumasok ako sa opisina ng linggo. nakabukas ang TV, nasa channel 7. ang programa ay yung Tatakbo Ka Ba event yata ng GMA. tumugtog ang itchyworms. at ito ang kanta. iniisip ko, ano ang kuneksyon sa darating na halalan? meron ba? o wala lang talaga? sumakit lang ang tyan ko at nahilo dahil sa gutom.

ewan ko sayo

bakit ba ako natatakot na mahulog ang loob mo sa akin? eh baka kasi pag nahulog ka, baka di kita masalo. at natatakot din ako na baka akala ko kaya kitang saluhin pero di pala. kung mahulog ka at di kita masalo, pareho lang tayo masasaktan di ba?

baka naman nagpapalusot lang ako? o natatakot na maghintay ako na saluhin ka pero di ka naman talaga mahuhulog kailanman...ewan ko sayo estong! ang dami mong palusot. takot ka na kung takot, hahayaan mo na lang ba na ganun?

sore eyes

grabe, ang sakit na ng mata ko! napapagod na ko sa kakatingin! - estong hirit - march 14, 2009

mahirap pala kung hanggang tingin lang ang kaya, sasakit din ang mata. kasi di naman mata ang pinapairal pag gusto mo ang isang tao. di pwde na hanggang tingin lang. hay estong, hanggang kailan ka ba na ganito?

unfair!

bakit ganun? ang alam ko, pag mahal mo ang isang tao, sya ang laman ng puso mo. ganun ba kita kamahal? kasi di ka na magkasya sa puso ko, pati sa isip ko ikaw ang laman. ganun siguro pag mahal na mahal mo ang isang tao, laman ng puso at isipan. nakakapagod pala. totoo pala yun? syet! buti na lang walang mahal na mahal na mahal...saan ka pa sisiksik pag nagkataon? sinakop mo na siguro pagkatao ko nun. wala nang natira sa akin. unfair naman nun. - estong vladivostok

Aray! ang sakit!

nung sinabi ko na handa akong masaktan, ibig kong sabihin handa kong tiisin ang sakit ng pagkapaso. handa kong kayanin ang hapdi. di ibig sabihin na handa ako na ilublob ang sarili ko sa kumukulong mantika. bakit ko naman gagawin yun? masokista ako, hindi tanga.

that itchyworms song

Gusto ko lamang sa buhay ay…
Gusto ko lamang sa buhay ay murang gasolina
Gusto ko lamang sa buhay yung magswimming sa beach ng matagal na matagal

Gusto ko lamang sa buhay ay yakapin mo ako
Hindi naman ako milyonaryo
Basta’t araw-araw yakap mo ko
Feeling ko ang yaman yaman ko


Ang dami ko pang sinabi
Tungkol sa aking sarili
Lahat ng yun ‘di na bale
Ikaw lang ang importante

Yakapin mo ako
Lunurin sa iyo
Salubungin ng ‘yong mga bisig
Dama ko ang ‘yong pag-ibig

Yakapin mo ako
Gusto ko lamang sa buhay ay yakapin mo ako

Yakapin mo ako
Feeling ko ang yaman yaman ko
Yakapin mo ako
Feeling ko ang yaman yaman ko
Yakapin mo ako
Feeling ko ang yaman yaman ko

Viernes

isang gabi sa oval ako ay naglalakad, patungo sa bahay matapos ang isang nakakapagod na araw. nakatingin sa daan, nagdaramdam. ang buhay nga naman, ibang klase talaga. kahit inaasahan ang maaaring ihatid nito, di pa rin naiintindihan kung paano ba talaga ang takbo ng buhay. kahit ilang tao pa magsabi ng ang buhay ay parang gulong, di pa rin maipaliwanag ang ikot nito para lubusang maintindihan ang takbo nito. 

lumipas ang ilang minuto ng paglalakad, narating ang Carillon Tower, nasa bandang kanan. maliwanag ang lugar, masarap titigan. napatingin sa kaliwa, aba naman, may mas maganda palang tingnan. foreign-jer na nagdaraan. anak ng dayuhan, ang ganda ng katawan. perpekto ang hugis, kaakit-akit ang mga binti, nakakabighaning mukha. isang maalindog na nilalang. naisip ko, magjogging din kaya ako? masyado akong tamad kaya naisip na maupo na lang at antayin sya dumaan ulit. makikinig na rin ako sa mga kanta na nasa cellphone ko habang nag-aantay sa kanyang pagdaan ulit. devil wears prada OST.

inalala ko ang mukha ng mga nagdaraan para malaman kung nakaikot na sila o hindi. may tatlong babae pa ang tumambay at nag-stretching sa harap ng aking inuupuan. gusto ko sabihin na "alis dyan" dahil tinatakpan ang aking paningin sa mga nagdaraan. lumipas ang kalahating oras nakakita ng mga pamilyar na mukha. nakaikot na ang iba, bakit wala pa rin ang magandang babae na nakita kanina. lumipas pa ang ilang minuto, suko na ko. di na sya babalik. baka nag-iba ng ruta. baka umuwi na. sana lang di ako namalikmata. dahil sa kanya, nagkaroon ako ng kaunting saya at napawi sandali ang mabigat na iniisip. hay ang buhay nga naman, malabo. tambay na lang sa waiting shed at makasakay na lang ng jeep pauwi.  

mababaon sa limot

sa dami ng kailangan gawin, dumami din ang natambak na iba pang gawain. mga libro na nasimulan basahin ngunit di pa natatapos. mga bagay na nakakalat na sana ay aayusin. mga babasahin sa eskwela na nakaplanong aaralin. mga sirang gamit na maari pang kumpunihin. mga materyales at bagay na sana ay bibilhin. kahit perang nakalaan sa ibang bagay ay nagamit na din sa mga bagay na mas kailangan. mabilis pa din ang takbo ng buhay at ipinamukmukha na masyado pa akong mabagal para makasabay. habang dumadami ang mga bagay na mukhang mababaon sa limot. may mga bagay na maari pang balikan, may ilan na hindi na. kailangan na lang tanggapin na may mga bagay na talagang napaglilipasan ng panahon at hindi na maaring balikan. tama lang siguro na mabaon sa limot ang ilan sa mga ito dahil pabigat na lamang ang tanging silbi nito.

ganun din ang ibang aspeto ng buhay. may kailangang bitiwan, may kailangang itago. pag nagkamali sa pinili, maaring pagsisihan o kaya ay panindigan na lamang. kahit anong mangyari, di ka maaring huminto. pipilitin kang pumili at sumabay sa takbo ng buhay. madadapa at madadapa, babangon ng babangon. liilingon-lingon kung saan na tutungo. di maaring maupo at magmunii-muni. pwera na lang kung gusto mong mapag-iwanan at mabaon na din sa limot.

Tatlong Tanong

San yung Matalino Street?

City Hall na ba ito?

Anong oras ang bukas nito?

bwisit

kung meron lang akong baril, pinasabog ko na ang ulo ng tangnang asong yan

isang biyernes ng umaga

isang biyernes ng umaga, ako ay napasakay sa isang jeep na puno ng koreano at nagkataon na katabi ko ang isa. at ako ay kanyang kinausap at ito ang sabi sa akin"

hi. may i know your name?

syempre sagot naman ako. una, puyat ako at pangawala, ang aga-aga kaya di ako ganun ka-alerto.

can i have your email and cellphone number?

hala, sige, binigay naman. wala naman sigurong masama na mangyayari kung ibigay ko yun. sa katunayan wala ngang nangyari. di ko na narinig ulit kung ano nangyari sa mga koreanong to.

you can have my pen, as a souvenir.

salamat ha. wala nga tinta eh. kailangan ko pa gamitin sarili kong ballpen. sinoli ko kasi wala ngang tinta tapos ibibigay mo sa akin as souvenir. wow.

do you know jesus christ?

bang. alam ko na kung san pupunta to lahat. ha! kung alam lang nila, di sila magtatangka kausapin ako. napansin din siguro nila ang marka ng demonyo.

isang gabi habang ako ay pauwi

manong tsuper: "tinutukan ako ng baril"

misis ni manong tsuper: "ha! napa-away na naman ba yung barker nyo sa may esem? sabi ko naman sayo na wag ka na makikisawsaw sa awayan ng mga yun"

manong tsuper: "hindi. walang kinalaman yung barker sa nangyari kanina. ewan. minalas lang siguro ako at nakasabay ko sa daan yung mga tarantadong iyon"

misis: "ha? eh sino...ano ba nangyari?"

manong: "pabalik na kami sa UP nun eh. nasa may bandang veterans na kami nang may sasakyan sa likod na gusto sumingit. busina nga ng busina. eh di ko pinasingit kasi mukhang di naman emergency. tapos nung nakaliko na ko sa agham, hinarang ako ng isa pang sasakyan. kasamahan pala nung sasakyan sa likod na gusto sumingit. tapos yun, pumwesto sa gilid yung sasakyan na di ko pinasingit. binaba yung bintana at yun, tinutukan ako ng baril."

misis: "buti ganun lang at wala nang mas masama pang nangyari"

manong: "yun nga din naisip ko. buti ganun lang. pero naisip ko, kayang-kaya ako tuluyan ng mga yun. isang kalabit lang tapos sabay takas na. sobrang delikado na nga talaga ng panahon natin ngayon. at baka mga may kapangyarihan pa yung mga ulol na yun kaya di sila makukulong kahit mahuli sila. kaya kahit natutukan ako, kung tutuusin, swerte pa din talaga at hanggang dun lang."

BWISIT!!!

ANG INIT!!!!

hoy kalbo!

si estong ay kalbo na. bakit? dahil natakot na maging pangatlong biktima. pano ba nagsimula ang lahat? ganito kasi yun...

mahaba ang buhok, natatakpan mga mata. di pa naman abot balikat ngunit lampas na sa mga tenga. pumasok sa klase, napansin ng propesor. may nag-re-recite. sabi sa estudyante,

"Ms. M, if you can answer my question correctly, then Mr. Estong will cut his hair".

Tumingin, ang propesor sa estudyanteng may mahaba at magulong buhok, at nagtanong

"Do you agree? If Ms. M answers the question correctly, you will have your hair cut?"

Tango si Estong. ano pa ba masasabi, kung umiling baka lumaki lang ang isyu.

Sagot ng propesor, "No, you let it grow, its your personality".

Lumipas ang ilang minuto, di nasagot ni Ms. M ang tanong. Ayos, ligtas ako sa barbero.

Nagkwento ang propesor, may isang beses daw sa interbyu, pumasok ang aplikante, hanggang balikat ang buhok. Sabi nya, di nya iinterbyuhin hanggat di nagpapagupit. ayun, bumalik nung hapon, maikli na ang buhok.

Matapos ang ilang araw, napansin ulit ng propesor ang buhok, tinawag para mag-recite. Ngunit bago sumagot, hiniritan ulit, "Mr. Estong, someone's calling you, do you know who? the barbershop! You're hair is so long its covering your eyes. You know, the faculty has applauded me. why? i was able to make my students cut their hairs. you dont want to become the third victim dont you? i dont know, maybe its my power of suggestion. anyway, going back to the lesson, answer the question..."

mula noon, binibiro na ng mga kaklase na pumunta sa barbero. hirit ni estong, kailangan ba? di naman galit ang propesor, nagkukwento lang. humihirit lang. seryoso ba? sabi ng mga kaklase, baka. minsan, dinadaan kasi sa biro. pero ano ba pwede nya magawa dahil sa buhok na mahaba? wala naman siguro, pero mahirap na magkaroon ng masamang impresyon sa propesor. may punto naman sya, kung titimbangin, "right to a messy hair vs. decent hair", sino ang pipili sa nauna?

sige, pagupit na nga. sayang ang buhok na pinahaba. ayaw man pumunta sa barberya at umupo sa harap ng salamin ng nakatunganga, ano pa magagawa. sige manong, gupitan nyo ko, kalbo ah.

pagbalik sa klase, anak ng tipaklong, hirit ng mga kaklase, "aba, aba, nangangamoy recitation to ah, mukhang magrerecite ng matagal". ano ba naman, nagpagupit na nga, pag-iinitan pa din? sa bagay, wala naman sa buhok yun. kahit noon, lagi na nahihiritan. at yun, natawag nga, pero di para mag-recite, para lang mag-react, sabi ng propesor "Mr. Estong, are you making a statement? did your mother ask you to cut your hair. well, ladies and gentlemen, take a look, here's a new mr. Estong". at pinaupo na pagkatapos. haay salamat.

problema na lang, dahil kalbo na, makikita na di bilog ang ulo, di pantay ang hitsura sa kanan at kaliwa. masasanay din ang mga tao.

ewan ko ba

haay, estong ang tanga mo talaga. yan na lang lagi ang sabi nila. bakit? lagi ko na lang kasi pinapalampas ang mga bagay na dapat ay di ko na pinakakawalan. nasa harap ko na daw, ang gagawin ko lang ay abutin, at akin na akin na. pero yun nga ang problema. minsan sobrang gusto mo ang isang bagay, parang nabubulag ka na. kaya minsan nagdududa kung ano ba dapat ang gawin. minsan naman, aabutin mo na nga lang, napapaisip pa, oras na ba? gusto ko ba talaga?

kaya ako nagmumukhang engot. kasi nag-iisip ako. nagdadalawang isip ako, gusto ko makasiguro. kahit alam ko na nasa harap ko na ang matagal ko na hinahanap, nakukuha ko pang itanong kung ito ba talaga ang gusto ko mangyari. ayun na eh, ano pa hinihintay ko? totoo bang ito ang gusto ko? kasi ayoko magsisi pagkatapos. pero pano kung yun na nga yun at pinakawalan ko pa, di ba magsisisi din ako? ewan. takot lang ba ako? may tinatakasan? ewan.

sa tuwing ginagawa ko yun, tuwing pinapalampas ko ang pagkakataon, lagi namang tama ang desisyon. nalalaman ko paglipas ng panahon, na kung kinuha ko noon ang pagkakataon, hindi din magtatagal at malalagay ako sa sitwasyong walang pinagkaiba sa sitwasyon ko ngayon. pero kahit ganun kahit papaano naging masaya ako kung di ko pinalampas. tama, pero naging mas miserable din. tipong mas matinding saya at lungkot ang dulot ng pagkakataong yun. kaya kahit papaano, sa pananaw ko, pantay lang. walang dapat pagsisisihan. ganun nga ba? o sinasabi ko lang yun para wag sumama ang loob ko? di ko alam.

ikaw pa rin pala yun

Sa wakas! nakuha ko na din ang kantang matagal ko nang hinahanap!

sobrang gusto ko tong kantang to nung grade school pa ko. haay. grade school. lintik talaga o, naalala ko nung grade school bawat taon lagi akong may bagong crush, parang annual thing ba.

di ko alam kung bakit ko nagustuhan to, basta naalala ko, kinakanta ko lagi to sa utak ko nun. pupunta sa canteen, nag-aabang ng school bus, etc. tapos may japanese version pa. parang astig pa sa kin yun. pero syempre ang baduy kung titingnan mo ngayon. eh ano ngayon. aba, magagawa ko, kahit papaano, natuwa ako sa kantang ito.

Ikaw Pa Rin
by Ted Ito

Nang mawalay ka sa aking puso
Kung bakit hanap-hanap ka pa
Ang yong mukha'y laging
Lagi na lamang sa isipan ko

Bakit di magawa nitong damdamin
Ang paglimot sa mga nagdaan
Sadya nga bang ganyan
Pag nagmahal ay di matatakasan

Chorus:

Nais ko'y makapiling kang muli
Nais kong mayakap kahit na sandali
Kung pangarap ma'y tatanggapin ko
Ikaw pa ring ang iniibig ko

Perwisyong Trapik!

Trapik na buhol buhol! Oras mo'y magagahol! Yun ba lyrics nung kantang nauso nung dekada nubenta? tama ba nubenta? ah basta...

kahapon, pauwi galing sa unibersidad sa diliman, mga bandang tanghaling tapat, naipit na naman sa trapik sa tapat ng Quezon City Hall. Mula nung sinimulan yung konstruksyon sa tapat ng city hall, lagi nang usad pagong ang takbo ng mga sasakyan. hanggang kailan ba naman yan!

at pagdating naman sa Kalayaan Avenue, anak ng tinapa, trapik na naman! may pulis na nga na nagsisilbing trapik enporser, buhol buhol pa din! may traysikel pang sumisingit sa gitna!

malas naman yung sasakyan na mukhang may sakay na kailangang dalhin sa ospital. busina sya ng busina, kumukutikutitap pa ang mga hazard lights. ngunit kahit ganoon, di pa din sya pinapasingit ng mga sasakyan. hinarangan pa ng traysikel. at nung nakalusot na sya, akala diretso na ospital ng walang problema. anak ng tinapa, obstacle course pala ang nadaanan. kasi trapik din pala pagdating sa may bandang Mcdo at Sulo Hotel. Tanaw mo na ang Heart Center, kaya lang, sangkatutak na busina muna bago ka makalagpas sa mga sasakyang walang pakialam kung may sakay kang nag-aagaw buhay. hay naku ewan. nakita ko din pala ang isang Akbayan representative sa may harap ng Alex Grill III, hawak ang kanyang cellphone, baka kinokontak ang sasakyang susundo sa kanya. ewan ko lang kung napansin nya yung sasakyan na nagmamadali makarating sa ospital.

at pano ko nakita ang lahat ng iyon? naglakad ako! mas mabilis pa maglakad kaysa sumakay sa sasakyan na naipit sa trapik.

Tinamaan ng Lintik

Anak ng Tinapa!!!

Sino ba nagsabi ng "lightning strikes twice"?

Natawag ng dalawang beses sa dalwang klase sa isang araw. Lintik naman o. Di pa nga sigurado kung natawag talaga sa una, dahil ta-tanga-tanga na naman. Tumingin lang sa direksyon kung saan nakaupo, naisip na agad na tatawagin. Hala, sige tayo. May sagot ba na masasabi? Wala naman. Buti kahit papaano, may nasabi na di maituturing na walang bahid ng talino. Kahit papaano, ang sagot ay may kahulugan. Di nga lang nasapul ang inaasinta.

Tulog sa kalagitnaan ng dalawang klase, aral ng kaunti.

Ayun, natawag ulit, hirit pa, nakita din kita! Anak ng tipaklong naman o, kampante na ligtas na, parang may suot na agimat para di tablan ng bala. Buti na lang, buti na lang, may kampana ang eskwela. At sa pagtunog na ito ang katanungan na maituturing na musika sa tenga..."will you continue next meeting?" Aba, syempre.

At tulad ng aking laging sinasabi at pinapaniwalaan nung hayskul:
vivir esta noche, para morir mañana

Isang pagbabalik tanaw

Isang araw, habang nagka-klase sa isang unibersidad sa diliman

may isang mag-aaral ang sumasagot sa tanong ng kanyang propesor

ang kasagutan ng estudyante ay nagwakas sa: "sir, i have read the assigned cases but i cant remember the names of the cases or which case...sir"

lumipas ang isang segundo, marahil mas maikli pa, nagtawag ng ibang mag-aaral ang propesor, at ang mag-aaral na ito ay tinamaan ng lintik

tanong ng propesor: "do you agree?"

estong: (nagulantang at litong-lito na marinig ang pangalan), "sir, i agree"

propesor: (napansin marahil na hindi handa ang mag-aaral), "you're agreeing with..."

estong: (sinusubukan na alalahanin kung anong nangyari sa nakaraang limang minuto at kung ano ang nangyayari sa paligid), "sir, i agree that she doesnt remember the name of the case...sir"

propesor: (napikon sa sagot ngunit sinubukan na magtimpi sa ubod ng bobo na mag-aaral), "do you think im stupid enough to ask that question?"

estong: (lalong gumulo ang utak at unti-unting namalayan ang ibig sabihin ng kanyang nakaraang mga sagot), "sir..um..i thought you were checking whether i was listening or not"

propesor: (patuloy na nagtitimpi) "why would i do that? why would i care whether you're listening or not"

estong: "umm.."

propesor: "i saw you last semester, waiting for your turn on your oral examination, you were wearing a hat..."

estong: "well, umm..."

propesor: "...or a cap. you were wearing a cap. would you like to wear your "thinking" cap on? would that make a difference?"

estong: "no sir"

propesor: pinagpatuloy na ang diskusyon, napansin na sayang lang ang oras na kausapin pa ang mag-aaral.

Ang aral sa nangyari: ewan. di ko naman maintindihan kung bakit nangyari yun. may mga araw lang talaga na kahit anong mangyari, sa-sablay at sa-sablay pa din. parang yung awitin ng sugarfree, hari ng sablay, di makasabay sa hangin ng buhay. kaya pasensya na lang, mabiling lang talaga mataranta.

Sunog mga kapatid! Halabira!

"Hindi dahil sa hindi ako napapaso ay ibig sabihin hindi ako nasusunog. Tao pa din ako, kahit ako tinatablan." - 3stan 3svalles

Ewan ko sa inyo. Bakit ako? Meron naman siguro diyang iba na kaya siya. Ayokong maging "sacrificial lamb", di ako papayag sa "suicide mission" na yan hangga't may ibang paraan. Alam ko kung sino sya, alam ko ang magagawa nya at alam ko din ang magagawa ko. Sa ngayon, tingin ko di pa oras para kumilos. Mahirap sumingit at makialam kahit may plano dahil minsan mas malakas ang hatak ng tadhana at swerte. Kahit gaano ka kahanda, pag di pa oras, walang mangyayari at kung meron man, malamang hindi ayon sa binabalak. Mahirap, maraming bagay na nakataya. Kaya kong makipaglaro sa apoy kasi alam ko kung hanggang saan ko kaya lumapit, alam ko kung kailan ako mapapaso. Ibang bagay ang masunog. Pag nagsimula ka na masunog sa apoy, pwede kang lamunin nito ng buo o paunti-unti. Paunti-unti man o buo, parehong masakit. Mahirap nang bumangon, minsan baka nga hindi ka na makabangon pa. Tama lang matakot sa apoy, pero ibang tanong na ang pagkontrol sa apoy, lalo na yung tipo na nagliliyab.

Sa ngayon, napapaisip ako, hanggang saan nga ba ang kaya ko? Kaya ko na bang kumain ng apoy? Baka ako pa ang kainin nito, mahirap na, minsan nakakalimot ako mag-ingat. Iniisip ko, marunong din bang masaktan ang apoy? Kung nabuhusan ba ito ng tubig, pareho kaya ang sakit na nararamdaman nito kapag ito ay nakakapaso ng iba? Saka, di naman ako tubig, isa din akong apoy, di nga lang kasing init, di lang nagliliyab tulad niya. Hindi ko sinusunog ang nasa paligid ko, at hindi ko din sila pinapaso, kasi hindi ko sila binibigyan ng pagkakataon makalapit. Kahit kaunting init, di nila mararamdaman, dahil may bakod ako na nakapaligid para siguradong tama lang ang layo nila, sapat para di nila malaman ang tinatagong anyo at pagkatao. Hindi naman talaga sikreto pero hindi din para sa kaalaman ng lahat ng tao. Pero kung apoy din ako, di ba ibig sabihin nun ay hindi ako masusunog? Di ko alam, di ko pa nasubukan makipag tagisan ng init sa isa pang apoy. Ang tingin ko, magiging isa ang dalawa, at pag nangyari yun, ang isa ang lalamon sa isa. Isang apoy lang ang maiiwan na nagbabaga, mawawala na ang pagkatao ng isa. Malamang ayoko na ako ang malamon. At ayaw ko din syang mawala. Ewan, mahirap. Kaya siguro mas tingin ko dapat lang magkaroon ng distansya.

Sa ngayon, may naisip akong paraan para makampante ang iba. Kung ano man iyon, sa akin na lang iyon. Malalaman na lang pag kinailangan ng isagawa. Hindi nila kailangan mangamba, pwede nilang kalimutan ang takot sa ngayon. Ako ay magbabantay na lang, siguraduhing wala syang masunog. Hindi ko sya susubukan gawing maamo, di bagay sa kanya. Sa ngayon, tatalasan ko na lang ang aking pakiramdam, bubuksan ang aking mga mata, upang makasigurado na wala syang magawang masama o anumang bagay na makakasira sa kanya.

Is.Aw. ver 1.0

gising...syet ang lamig...bangon...labas ng kwarto...lakad ng kaunti, paikot-ikot...timpla ng mainit na milo...lakad pa ulit...nahilo at sinuka ang ininom...upo sandali...syet ang lamig...sipilyo, ligo, bihis...lakad papuntang east avenue, sa may bandang SSS upang mag-abang ng UP Campus na jeep...sakay, baba sa Malcolm...sarado pa ang room, tae talaga...basa ng mga kaso...syet, pagod na ako...pasok sa room, upo, basa ulit ng kaso, lintik na buhay to...pasok si mellow, nag-attendance, "last one please"...."gentleman", "sir!"..."in connally...ummm"..."i thought you were prepared", "im prepared for the equal protection part sir", "then you shouldn't have raised your hand, this is not the time to volunteer then, i'll call you again, next a lady"...sabi ko sa sarili ko "Estong, sa susunod wag ka mag-auto pilot, tingan mo, narinig mo lang yung salitang gentleman nag-sir ka agad, napilitan ka tuloy mag taas ng kamay, di mo man lang inisip kung nasaan na yung diskusyon. But then again, ikaw yung nakakarating ng Cubao ng di iniisip na pupunta ka ng Cubao. You contradict Father David's statement that one always thinks before he acts. labo mo talaga, you act before you think"...bad trip, idaan na lang sa tawa...pasensya na, magulo utak ko ngayon, mas magulo sa karaniwang kaguluhan...syet ang lamig...inaantok na ko, alas tres na ko natulog, tagal naman ng lunch break...natapos ang klase, lumabas ng room, bumaba sa cafeteria, kumain ng porkchop...bumalik sa klase at pinikit ang mata, pagod na ko, gusto ko matulog...upo, natulala ng sandali, may inisip...pasok si doro, klase ulit, kainis...syet ang lamig...labas ng room para magpa-init...pasok ulit, nakinig, lumipad ang utak, bumalik ang utak para makinig, in effect, walang acts of lasciviousness, lipad ulit ang utak, nakinig, natawa, ang klase ay natapos na...sa wakas, uwi na naman...tae, umuulan, basta, uwi na ko...syet ang lamig...sakay ng pantranco na jeep, baba ng philcoa, nabasa kahit may payong....sakay ulit ng jeep, baba sa kalayaan, sakay ng tricycle, baba sa tapat ng gray na gate...pasok sa bahay, bihis, tulog...gising...syet ang lamig pa din...kain ng hapunan, hugas ng pinggan, pasok ulit sa kwarto...tumunganga at tumulala...nagbasa ng kaunting kaso, nabwisit, gumawa ng digest...nagcheck ng email, ginawa ito...wakas.

Unang Hirit

Aba, tingan mo nga naman, nag-ba-blog na ako!
Ngayon pa na marami akong kailangang gawin.
Ang ingay kasi ng aming kapitbahay, ngayong gabi, disco house at videoke.
Kaya't sorry na lang, kung wala sa aking sarili.
Pero di kita mahal, kasi di naman kita kilala.
Labo.
Pero maingay nga talaga ang aming kapitbahay ngayon, kaya gumawa ako ng blog
Para aking maalala ang gabing sila ay nag ingay at di ako makatulog!
Yun lang ba ang aking sasabihin? Yun na ba ang pinakadahilan ng lahat ng ito?
Maglalabas lang ba ako ng hinaing dahil sa kanilang kaingayan at sa perwisyong kanilang hatid?
Sa kanilang pagbulabog sa akin at ako ay kanilang pinigilang malasap ang isang masarap at malamig na gabi?
Madama ang natatanging lambot ng aking kama at unan na aking inaasam-asam pagkatapos ng nakakapagod na araw?
Marahil ang ingay nila ang nagtulak sa kin gawin ito, ngunit hindi ang perwisyo nila ang pinakadahilan ng lahat ng ito
Ano nga ba ang dahilan?
Upang maglabas ng saloobin? Magkwento? Magbahagi ng nilalaman ng aking isipan?
Aba ewan ko, yan ang sagot ko. Sabi nga ng isa sa aking mga law professors "I don't know, why don't you tell me?"
Ganda nya talaga...kaya lang bwisit sya. Pero ok lang, nakabuti din siguro sa kin ang ginawa nya, ang pagbaon sa kin ng buhay.
Ngayon di na ko takot mabaon, at natuto na ko bumangon, at natuto na din ako mag-ingat.
Haay, ang buhay nga naman.
May sarap na di mo maintindihan at may sakit na kailan man ay di ka lulubayan.
Kahit anong pilit timplahin ng mabuti ang lungkot at ligaya, laging sosobra at lagi din na magkukulang.
Ibig sabihin ba ay mas nakatuon sa paghalo at hindi sa hinahalo?
Kulit naman o, di ko nga alam!
Wag mo nang itanong sa akin. Di ko din naman sasabihin. kaya't huwag mo na.
Ang labo talaga. Ah basta. Nakakainis kasi ang ingay pa din ng kapitbahay ko.